De parel aan de Amstel, zo wordt de Thamerkerk genoemd. Een gezichtsbepalend element van Uithoorn. Normaliter is de kerk alleen open voor feesten, vergaderingen en partijen, maar Femke Kempes en Manish Jha hebben de kerk maandagavond voor zich alleen. Een bijzonder decor voor een ontmoeting tussen twee mensen met een heel uiteenlopende achtergrond. Ze zijn het lang niet overal over eens, zo blijkt tijdens het gesprek, maar een mooie ontmoeting is het zeker.
Manish: ‘Ik wil aan de basis staan van een innovatie’
Manish komt oorspronkelijk uit India. Hij woont nu zeven jaar in Nederland, waaronder vier jaar in Amstelveen. Hij werkt in de ICT, zijn werkgever is KLM. Hij heeft een taalcursus Nederlands en inburgeringscursus achter de rug, maar een gesprek in het Nederlands gaat nog een beetje te ver. Gelukkig kan Femke zich prima uitdrukken in het Engels. Wanneer Manish zich verontschuldigd voor zijn Nederlands, maant Femke hem om zich niet te druk te maken. “Je hoeft een taal niet vloeiend te beheersen, zolang je het maar probeert.” Manish had de afgelopen maanden meer willen oefenen, bijvoorbeeld door mensen uit zijn buurt uit te nodigen voor een lunch of barbecue. Dat was lastig vanwege corona. En op zijn werk wordt veel Engels gesproken.
Femke is kunstenaar. Ze is zzp-er en maakt vrij werk en kunst in opdracht. Ze werkt met verschillende materialen als brons en steen. “Ook maak ik lichtprojecties.” Daarnaast geeft ze les. Ze is geboren in Kudelstaart en woont nu, onder meer, in De Kwakel. “Ik heb een tijd in Amsterdam gewoond tijdens mijn studie, maar ik ben geen stadsmens. We wonen op een prachtige plek, op een eiland, met volop natuur om ons heen. Wanneer ik een aantal dagen weinig thuis ben geweest, mis ik het echt.”
CRICKET In zijn vrije tijd speelt Manish graag cricket, de grootste sport in India. “Ik speel bij Qui Vive.” Femke wil graag meer weten over het land waar hij vandaan komt. Hij komt uit centraal India, een enorm land. De verschillen tussen de regio’s zijn groot. Manish heeft ook een tijdje in Bangalore gewoond, het Siliconvalley van India. “Ik heb twee zussen, ze wonen in de VS en Australië. Mijn ouders en familie wonen nog wel in India.” Hij spreekt ze elke dag, via whatsapp. “Ik begin de dag met thee. In India is dat net zo gewoon als hier de dag beginnen met koffie. Bij het ontbijt bel ik met mijn ouders.” Mooi, vindt Femke. Ze moet een beetje lachen als Manish vertelt hoe oud ze zijn. “Ik ben bijna even oud als je ouders!” Haar ouders zijn al een stuk ouder. “Normaal gesproken leef je in India als familie veelal met elkaar,” aldus Manish. In ons geval kan dat natuurlijk niet. Maar als mijn ouders ouder worden en meer zorg nodig hebben, ga ik wellicht terug naar India om voor ze te zorgen.”
Het gesprek gaat verder over het geloof. Natuurlijk, het kan niet anders in een voormalige kerk. Manish is religieus, hij heeft thuis een klein altaar. Af en toe gaat hij naar de tempel in Amsterdam. Femke is benieuwd naar de rituelen die horen bij het Hindoeïsme. Ze houdt van de kleuren in de tempels: heel anders dan de sobere kerken in Nederland. De tempels hebben dankzij de kleuren een soort lichtheid en geven een positief gevoel. Anders dan in de protestante kerken, waar een gevoel van boetedoening overheerst. Ze wil graag een keer met haar zoon een kijkje nemen in een tempel en vraagt Manish om advies. Naar welke tempel zou ze haar zoon kunnen meenemen? Manish laat een aantal foto’s zien van de tempel die hij regelmatig bezoekt. Hij neemt haar graag een keer mee, ook mensen van buiten zijn welkom in de tempel.
WERKDAG Femke is benieuwd naar hoe een werkdag van Manish eruit ziet. Zit hij de hele dag achter zijn pc? “Ja,’” antwoordt Manish. “Voorheen hadden we gewone meetings, maar nu zijn deze ook voornamelijk online.” Femke heeft een heel ander leven. Geen dag is hetzelfde, en ze is veel buiten. Een hele dag achter het beeldscherm is niets voor haar. Dat brengt ze bij een ander punt. Femke is milieubewust, vindt dat we zuinig met onze planeet moeten omgaan. Ze maakt zich zorgen over het consumptiegedrag van mensen, onder meer op het gebied van vliegen. “Niet alleen het lawaai is hinderlijk, daar hebben we hier echt last van. Daarnaast heeft vliegen een grote impact op het milieu. Hoe kijk jij hier tegenaan?” Manish droomde als kind altijd van het maken van een vliegreis. Hij herinnert zich nog de eerste keer. De fascinatie voor vliegtuigen is nooit meer overgegaan. Wat dat betreft zit hij bij KLM op zijn plek. De vliegmaatschappij doet volgens Manish haar best op het gebied van milieu. “Zo wordt de kleding van medewerkers gerecycled en gebruikt voor het tapijt in het vliegtuig.” Femke is niet overtuigd, maar eens zullen ze het op dit punt waarschijnlijk niet worden.
Femke: ‘We moeten zuinig zijn op onze planeet’
Femke verwonderd zich over de snelle ontwikkeling die India doormaakt. Van derde wereldland groeit het uit tot een welvarend land. Ze heeft er bewondering voor. Wellicht kunnen we daar in Nederland en Europa nog iets van leren. India heeft de potentie om op verschillende vlakken straks koploper te zijn, terwijl Nederland bijvoorbeeld op het gebied van innovaties en technologie zijn koppositie verliest. Vindt Manish het jammer dat hij die verandering op afstand meemaakt? “Nee,” antwoordt Manish, “bovendien ga ik jaarlijks een aantal keer terug naar India.” Van de veranderingen krijgt hij op die manier genoeg mee. Mocht hij ooit terugkeren in het land, wil hij dingen die hij hier heeft gezien, helpen toepassen. “Op sommige terreinen is veel winst te behalen, bijvoorbeeld op het gebied van milieuvervuiling. De Nederlandse wijze van afvalinzameling is iets waar men in India wellicht iets van kan leren.”
DROMEN Welke dromen of wensen hebben ze nog? Manish wil graag aan de basis staan van een innovatie, bijvoorbeeld op ICT gebied. Daarnaast wil hij zich inzetten voor de Indiase gemeenschap in Uithoorn, mensen helpen bij hun integratie en zorgen voor meer verbinding en wederzijds begrip. Femke grijpt terug naar een zin van Manish, die hij eerder in het Sankrit liet horen: de wereld is één familie. Een prachtige zin vindt Femke, en passend bij dit ontmoetingsproject. Zij hoopt dat de wereld inderdaad meer als één familie kan opereren, en mensen bereid zijn van elkaar te leren.
Als dierbaar voorwerp heeft Manish, hoe kan het ook anders, een cricketbal en bat bij zich. De sport betekent veel voor hem. Femke mag de bal mee naar huis nemen als aandenken. Zij is een voorwerp vergeten, maar komt toch met een mooi alternatief. Op haar broek zitten graszaden, afkomstig van het gras uit haar tuin. De zaden vormen het symbool voor haar liefde voor de natuur en onze planeet. Ze geeft Manish een aantal zaden mee voor zijn tuin. “Wellicht is dat volgend jaar omgetoverd tot groene oase.” Dan is het tijd voor de foto’s. Ze bedanken elkaar voor de bijzondere ontmoeting en spreken af dat ze binnenkort samen een tempel zullen bezoeken.