Aan de rand van De Kwakel ligt bamboelabyrint Nirwana. Een groene oase, gecreëerd door Kwakelaar Ruud Pouw. Op donderdagavond is het er heerlijk rustig. Een perfecte plek voor een ontmoeting tussen Silvia Bocxe en Els Lagendijk. Voor Silvia is het een thuiswedstrijd: ze is geboren in De Kwakel en woont bijna haar hele leven in het dorp. Els woont al jaren in Uithoorn. Ze delen een achtergrond in de zorg en beiden zetten zich al jaren in voor anderen: de een als vrijwilliger en de ander als pleegouder. Wat hebben ze nog meer gemeen?
Els – ‘Mijn wens is om ooit weer in de bossen te wonen’
Silvia woont met Paul en hun twee kinderen in een woning aan de Drechtdijk. Ze is doktersassistente bij een praktijk in Aalsmeer. Ze heeft ook jaren in Uithoorn gewerkt en heeft in die hoedanigheid wellicht contact gehad met Els, blijkt tijdens het gesprek. Zij werkte jaren in de thuiszorg en was gastouder, maar wilde meer kunnen betekenen voor kinderen dan ze een aantal uurtjes opvangen per week. “Daarom zijn we pleegouders geworden. De kinderen waren inmiddels al een tijd de deur uit, maar we zijn weer overnieuw begonnen,” aldus Els.
Els groeide op in Ede, werd christelijk opgevoed en gaat nog steeds af en toe naar de kerk. Voor de liefde verhuisde ze op haar negentiende naar Uithoorn. Ze heeft het hier goed naar haar zin, al mist ze de bossen. “Dat is een wens, om ooit weer bij de bossen te wonen. Het is hier zo plat en uitgestrekt.” Silvia is geboren en getogen in De Kwakel. Ze werd katholiek opgevoed en gaat af en toe naar de kerk. “Daar vind ik rust. Het maakt me dankbaar. Dankbaar dat juist hier mijn bedje heeft gestaan.” Ze houdt van het polderlandschap. “We hebben toch het Libellebos?” probeert ze voorzichtig. Dat verdient volgens Els de titel bos niet. “Dat is meer een park.”
STABIEL De Kwakelse heeft tot dusver een stabiel leven gehad. “Soms denk ik weleens dat het te stabiel was. Ik groeide op in een gelukkig gezin. Wel werd, zoals gebruikelijk voor die tijd, weinig over emoties gepraat. Misschien ben ik daardoor slecht in het aangaan van conflicten.” Het leven van Els is minder kabbelend. Dat heeft deels te maken met haar rol als pleegouder. “We zijn als crisisopvang begonnen. Daarbij bied je kinderen een tijdje een stabiele thuissituatie. Omdat de kinderen ook weer weggaan, is het voor beide partijen best lastig. Voor kinderen kan het traumatisch zijn als ze weg moeten bij het pleeggezin. Voor onze ‘kleinkinderen’, zoals ik mijn pleegkinderen noem, was geen plek. Daarom hebben we gevraagd of ze bij ons mochten blijven. Wij bieden de drie meiden een veilige haven, ze zijn onderdeel van ons gezin.”
Silvia was als kind een verlegen en timide meisje. Ze bloeide op als tiener. “Op de basisschool was ik een beetje verlegen. Als tiener kreeg ik meer zelfvertrouwen: ik ging elk weekend stappen, bijvoorbeeld in Nieuwveen. Op mijn zestiende ging ik met vriendinnen op vakantie naar Texel en kwam ik definitief los. Ik zeg ook tegen mijn kinderen dat ze van deze tijd moeten genieten. Bind je niet te snel, ga eerst een beetje uitproberen.” Els trouwde al op jonge leeftijd. “Ik heb later mijn puberteit ingehaald. Ga graag naar concerten. Ik ben bijvoorbeeld met mijn schoonzoon naar Muse geweest in Landgraaf.” De dames gaan allebei graag naar concerten van De Dijk. “Het laatste concert dat ik van ze heb gezien was in het Bostheater,” aldus Els. “Ik vind het heerlijke muziek, die je lekker kunt meezingen,” aldus Silvia.
STILZITTEN Beide dames zijn gewend te werken. Stilzitten zit er niet in, altijd is er wel een stemmetje dat zegt dat bijvoorbeeld de was nog moet gebeuren. Met de jaren zijn ze wel beter geworden in het maken van tijd voor zichzelf. “Ik heb tijdelijk mijn kamer moeten afstaan,” aldus Els. “Daar kom ik tot rust. Ik knutsel graag en zing mantra’s.” Silvia heeft ook niet veel tijd over. Ze werkt graag in de tuin, is actief voor Poldersport en is vrijwilliger voor verschillende organisaties. Zo geeft ze bijvoorbeeld roeiles bij Michiel de Ruyter. “Ik vind het lastig om nee te zeggen.”
Het is een prettig gesprek. De dames praten honderduit, waarbij persoonlijke onderwerpen niet worden geschuwd. Wanneer ze hun dierbare voorwerp tevoorschijn halen, blijken ook daar overeenkomsten te zijn. Beide hebben ze een teddybeer en een foto meegenomen. Silvia heeft de beer meegenomen omdat deze verbonden is aan een dierbaar moment. “We hebben lang geprobeerd om zwanger te worden, maar dat lukte niet. Uiteindelijk lukte het toch, en raakte ik in verwachting van een tweeling. In eerste instantie durfde ik het niet te geloven, dat ik zwanger was. Het had zo lang geduurd en het zou nog mis kunnen gaan. Na drie maanden vertelden we het nieuws aan onze vrienden. Dat was het moment dat ik het voor het eerst durfde te geloven. De beer kreeg ik toen cadeau.” Ze heeft een foto mee van het moment dat ze de beer kreeg.
Silvia – ‘Ik wil iets betekenen voor de ander’
Els heeft een beer uit haar verzameling meegenomen. Het is de originele Poeh-beer. Ze vertelt over een reis naar Engeland, waarbij ze een bezoek bracht aan het bos dat in de boeken van Poeh staat beschreven. “De karakters van Poeh worden ook door psychologen en filosofen gebruikt. Poeh is een goedzak, een beetje dom. Teigetje is een spring-in-het-veld en Knorretje is een beetje bang, maar een goede vriend.” Daarnaast heeft ze een foto van haar vader meegenomen, met wie ze een goede band had. “Ik kon uren wandelen met mijn vader. Soms zeiden we tijdens een hele wandeling niets tegen elkaar, maar we wisten toch wat we bedoelden. Deze foto is gemaakt tijdens een wandeling in het bos. Jaren geleden ging ik met mijn man wandelen in hetzelfde bos, en opeens wist ik waar de foto was gemaakt. De boomstam waarop we zaten was vergaan, maar op dezelfde plek zat een witte vlinder. Ik heb een stukje vermolmd hout meegenomen. De foto zit in een lijstje met daarop een vlinder, vanaf dat moment een symbool voor mijn vader.” Silvia blijkt te hebben getwijfeld of ze een foto van haar vader zou meenemen. “Zijn foto staat op een boomstam, met daarbij een decoratievlinder.” Het is een bijzonder toeval, zijn de dames het over eens.
ONTWIKKELINGSHULP Gevraagd naar hun wensen en dromen antwoorden beiden dat ze tevreden zijn. Toch zijn er nog wensen over: naast een huisje in het bos wil Els vooral dat haar man hersteld. Silvia wil graag nog een keer met haar dochter op reis, om dan wellicht samen ergens ontwikkelingshulp te doen. “Op die manier hoop ik iets meer te kunnen betekenen voor de ander.” Het is tijd voor de foto’s, al hadden Silvia en Els best nog een tijdje kunnen doorkletsen. Ze kijken terug op een geslaagde ontmoeting.